ไม่ได้เจ้าชู้ แต่เป็นผู้ตามหารักครับ

     ‘ความรัก’ เป็นสิ่งที่ทุกคนต่างต้องการกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็น รักจากครอบครัว ญาติ มิตรสหายหรือคนรอบข้าง รวมไปถึง รักจากคนพิเศษที่สำคัญต่อหัวใจของเรา บางคนอาจจะได้พบเจอรักที่แสนวิเศษนั้นแล้ว แต่สำหรับผม ผมยังรอคอยและตามหาสิ่งนั้นอยู่ทุกวัน ใครคนหนึ่งที่จะคอยอยู่เคียงข้างกันและเป็นรักที่แสนพิเศษ ให้กันและกันอยู่เสมอ

            ในชีวิตผมเจอเรื่องราวความรักต่าง ๆ มากมายเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย มีทั้งรักที่เต็มไปด้วยความสุขในช่วงวัยเยาว์ หรืออาจจะเป็นความรักที่เต็มไปด้วยความทุกข์ เศร้า ปะปนกันไป แต่ถึงอย่างไรมันก็คือรสชาติของชีวิตที่ทำให้เราได้มีเรื่องราวในแต่ละวันไม่ซ้ำเดิม

ผมชื่อว่า สเตฟาน เป็นเด็กหนุ่มก๋ากั่น เฮฮาและมีวาทศิลป์ในการพูด ผมรองทรงที่ถูกตัดมาตามระเบียบของนักเรียนที่ควรเป็นเข้ากับรูปหน้าผมที่มีความยาวแหลมเล็กน้อย ผิวออกโทนเข้มดูเป็นผู้ชายลุคเท่ในสายตาคนอื่นไปเลย ยังรวมไปถึงสายตาอันหวานเยิ้มของผมที่แอบสวยยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก จมูกเรียวยาวเข้ากับใบหน้าพร้อมเคราเล็กน้อยพอมีเสน่ห์นั้นมันทำให้ผมเป็นที่จดจำได้ไม่ยาก   แต่หลายคนอาจจะไม่รู้ว่าผมก็มีมุมที่มีโลกส่วนตัวของตัวเองเช่นกัน ถึงแม้เรื่องความรักจะมีเข้ามาไม่เว้นวัน แต่ผมก็ยังแอบปิดกำแพงกั้นพื้นที่ไว้เก็บให้ใครสักคนที่เป็น รักแท้ คู่ชีวิตผมจริง ๆ เข้ามานั่งในหัวใจผมได้ ในตอนนี้ผมเพียงได้แค่ค้นหาใครคนนั้นไปเรื่อย ๆ เพียงหวังว่าผมจะเจอเขาเข้าสักวัน ที่สามารถควบคุมใจผมได้อยู่หมัด

ชีวิตรักแรกของผมเกิดขึ้นในช่วงเยาว์วัย เป็นรักเด็ก ๆ ที่มีแต่ความรู้สึกดีให้กัน เรื่องนี้เกิดขึ้นในช่วงประถมศึกษาปีที่ 3 เห็นจะได้ ในตอนเย็นวันนั้น ผมได้ทำการบ้านรอพ่อแม่ให้มารับที่โรงเรียน ซึ่งถือว่าเป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว ในระหว่างที่ผมกำลังทำการบ้านอยู่นั้น ผมก็พลันได้ยินเสียงครูเรียกเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งขึ้นมา

“ยูนิคะ มาหาครูหน่อยค่ะ”

เด็กนักเรียนหญิงตัวเล็ก มีแก้มนุ่มนิ่มน่าหยิก ผมด้านหน้าที่มัดจุกเอียงไปข้างหลังนั้นทำให้เธอดูน่ารักขึ้นเป็นกอง รวมกับสีผิวแทน ตายิ้มเป็นสระอิ ที่ยิ้มแล้วโลกทั้งโลกสดใสขึ้นมา ทำให้ผมต้องหันไปจ้องอย่างไม่ละสายตา การบ้านที่เคยทำก่อนหน้านี้แทบจะหายไปในสมองผมทันที เธอคนนี้เรียนอยู่ห้องเดียวกับผม ผมจึงเริ่มที่อยากจะทำความรู้จักเธอมากขึ้นกว่าเดิม

ตั้งแต่วันนั้นที่ผมได้รู้จักเธอจากการเรียกชื่อของครู ทำให้ผมเริ่มอยากที่จะเข้าไปทำความรู้จักเธอมากขึ้น จนวันนั้นได้มาถึง ผมเริ่มสนิทกับเธอมากขึ้นจากการแกล้งหยอกล้อกันไปมา มีบ้างที่ผมวิ่งเล่นไล่เธอ เธอก็ไม่ยอมที่จะโดนวิ่งไล่อยู่ฝ่ายเดียว เธอจึงมีย้อนมาวิ่งไล่ผมเช่นกัน เราต่างหยอกเล่นไปมาอย่างมีความสุข

“วิ่งไล่จีบกันอยู่ได้นะ สองคนนี้” รองผู้อำนวยการที่เดินผ่านมาทางนี้พอดีได้ทักขึ้น ผมที่กำลังวิ่งไล่เธอได้หยุดวิ่งและทำตัวไม่ถูกไปอย่างปริยาย จะให้ตอบยังไงละ ก็มันเรื่องจริงนี่ครับ ผมคิดพลางหลบหน้าเธอ ไม่ได้ ผมต้องอย่าเขินให้เธอเห็น มันไม่แมน!

ตามสัจธรรมของโลกนั่นละครับ ความสุขมันอยู่ได้ไม่นาน อุปสรรคที่คอยขัดความสุขก็ได้ก้าวเข้ามาระหว่างผมกับเธอเข้าจนได้ เมื่อผมและเธอได้เข้าเรียนระดับประถมศึกษาปีที่ 4 ก็ได้มีเด็กนักเรียนใหม่เข้ามาเรียนในห้องของพวกเรา เขาชื่อว่า เมฆ เมฆเป็นคนที่หน้าตาถือว่าใช้ได้เลยและท่าทางเขาเริ่มชัดเจนมากขึ้นว่า... เขาชอบยูนิเหมือนที่ผมชอบเช่นกัน สายตาที่เมฆมองมาที่ยูนินั้นไม่ต่างกับที่ผมมองยูนิเลย สัญชาตญาณผมรู้เลยว่า ผมได้มีศัตรูหัวใจเข้าให้แล้ว

วันหนึ่ง ผมและยูนิกำลังเล่นอยู่ด้วยกัน เมฆจึงได้ขอมาเล่นบ้าง และทุก ๆ ครั้งที่เราเล่นร่วมกันสามคน เมฆจะคอยเข้าใกล้ยูนิและผลักไสให้ผมห่างจากยูนิอยู่เสมอ ผมเริ่มไม่พอใจบวกกับยูนิที่เริ่มรู้ตัวแล้วว่าทั้งคู่กำลังแอบชอบเธออยู่ เธอจึงได้ลองใจผมและเมฆ

“ถ้าชอบเราจริง ลองต่อยกันแย่งเราดูสิ” เธอเอ่ยขึ้นพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“.....” ผมและเมฆเงียบไปขณะหนึ่ง ผมที่นิ่งเงียบพลางคิด ผมถูกปลูกฝังว่าการใช้กำลัง  ต่อย ทำร้ายร่างกายกันมันเป็นสิ่งที่ไม่ดี นี่ถ้าผมเกิดเหตุชกต่อยทะเลาะวิวาทนะ พ่อผมคงเอาเรื่องผมแน่ ๆ ผมคิดพลางส่ายหัวไปมาแต่ผมก็ดันไปสบสายตาเข้าหายูนิอย่างจัง เธอที่น่ารักและมีเสน่ห์กับผมมาก ๆ ผมแอบชอบเธอมาตั้งนาน ใครจะปล่อยให้คนอื่นไปง่าย ๆ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงเริ่มตั้งท่าจะชกเมฆแต่เมฆดันเริ่มต่อยเข้ามุมปากใส่ผมซะก่อน เราต่อยกันอย่างเต็มที่ ยูนิตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะไม่คิดว่าจะทำกันจริงๆ ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นคือ ผมโดนเข้าห้องปกครองพร้อมพ่อมาพบคุณครู ไม่คิดเลยว่าแค่ผู้หญิงคนเดียวจะทำเอาผมกล้าเสี่ยงเพื่อเธอขนาดนี้ สงสัยผมคงรักเธอเข้าให้แล้วละมั้ง

เมื่อพวกเราเริ่มเข้าเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 เมฆก็ถูกย้ายออกจากโรงเรียนด้วยเหตุผลอะไรที่ผมอาจไม่ทราบได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญเพราะสิ่งที่สำคัญคือ ไม่มีใครมาจีบยูนิแข่งกับผมอีกแล้ว นับว่าเป็นโอกาสดีที่ผมจะเดินหน้าจีบเธอต่อไป หลังจากนั้น ผมก็เริ่มเล่นกับเธอบ่อยขึ้น ถือว่าเป็นการออกหน้าจีบเธอต่อไป วันหนึ่ง ผมและสายฟ้า เพื่อนสนิทที่สุดของผมได้ยืนคุยกันอยู่หน้าห้องเรียน ยูนิที่ได้วิ่งเล่นอยู่นอกห้องได้วิ่งเข้ามาในห้องเรียนผ่านทางผมและสายฟ้า ไม่รู้ผมคิดยังไง อยู่ดีๆ จึงตัดสินใจยื่นเท้าไปขัดเธอทำให้เธอล้มและพร้อมรับเธอที่ล่วงลงมาเหมือนในละครที่ผมชอบดูพร้อมแม่อยู่ทุกครั้ง มันต้องเป็นภาพที่สวยงามเมื่อพระเอกรับนางเอกที่ล้มลงมา สายตาได้จับจ้องกันผมคงสามารถกุมหัวใจเธอได้ไม่ยาก

แต่มันดันผิดคาด!

สิ่งที่เกิดขึ้นคือเธอล้มลงหน้าคะมำไปกับพื้นเข้าเต็มๆ เธอร้องโอดโอยขึ้นมาก่อนจะหันไปมองคนรอบข้าง รวมทั้งมองหน้าผมด้วยสายตาโกรธแค้น

“นายทำเราใช่ไหม!?”

ผมมองไปหาสายฟ้าแทบจะทันทีพลางส่งสายตาขอความช่วยเหลือ สายฟ้าก็ไม่ทันได้ตั้งตัวเช่นกัน สิ่งที่สายฟ้าคิดได้ตอนนั้นคือ รีบลากผมให้ออกที่นั้นให้เร็วที่สุดก่อนที่ผมจะตะโกนตามหลังขอโทษเธอไป เธอได้แต่ล้มนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นก่อนจะตะโกนไล่หลังผมด้วยความโกรธ

“ฝากไว้ก่อนเถอะฟาน!”